وبسایت حمیدرضا لاچین - فعال در حوزه‌ی منابع انسانی، رهبری و توسعه فردی

"سفر یک سرمایه‌گذاریه برای زندگی. فکر نکنید وقتی سفر می‌رید چیزی رو می‌بازید. شما آدم جذاب‌تری می‌شین."

منصور ضابطیان

پرده اول:

سال 1396 برای یه دوره کارآموزی دو ماهه راهی ترکیه شدم. برنامه اون دو ماه جوری بود که علاوه بر کار و آموزش، زمان‌هایی هم برای سفر به شهرهای مختلف ترکیه داشتیم. من که اولین سفر خارجیم بود، فرصت رو غنیمت شمردم و به مرکز و جنوب ترکیه به همراه سایر دانشجوها از کشورهای مختلف سفر کردم. در این سفر برای اولین بار با افراد، عقاید، جاذبه‌ها، رسوم و سبک‌های زندگی جدیدی آشنا شدم که متفاوت از تجربه‌ها و آموخته‌های قبلیم بود. این تجربه بیش از هر چیزی به من درس کنجکاوی، پرسشگری، مشاهده‌گری و همدلی رو آموخت و نقطه عطفی در تحولات جدیدی در زندگیم بود. از اون پس برای من سفر کردن جزئی از اولویت‌های زندگیم شد. سفر کردن به جز تفریح و آرامش در طبیعت، حالا برای من یه منبع یادگیری و رشد بود!

پرده دوم:

سال 1398 اولین موقعیت شغلی رسمیم رو در شرکت علی بابا گرفتم. فرهنگ علی بابا از همون شروع مصاحبه‌ها تا جلسه آنبوردینگِ روز اول من رو مجذوب خودش کرده بود. تو این فرهنگ بیش از هر چیزی تاکید و تمرکز روی تحول فردی بود. در مدت 3 سال حضورم در علی بابا، یاد گرفتم که جنس متفاوتی از سفر وجود داره: سفر به درون. علی بابا به خوبی مفهوم سفر و تحول فردی رو در هم آمیخته بود و من رو به تعمق در درون خودم و توسعه منش‌ها ترغیب کرد. حالا درگیر یه سفر دائمی با خودم شده بودم!

این دو پرده، دو نقطه عطف زندگیم بوده و تاثیر بسزایی در مسیرم در سال‌های بعدش گذاشت. بعد از این دو تجربه، سفر کردن در زندگیم جایگاه همیشگی و ویژه داشته و فعالیت در صنعت گردشگری برام تبدیل به معیار اول انتخاب‌های شغلیم شده. تو این مدت زمان زیادی گذاشتم تا سفر رو بصورت علمی بررسی تا تاثیراتش روی به‌زیستی انسان‌ها رو بهتر درک کنم. آموخته‌هام برای خودم شوکه کننده بود. مخصوصا یاد گرفتم که سفر در طبیعت، خود بهترین زمان برای سفر در درونه. حضور در طبیعت بهمون نشون میده که چقدر کوچیکیم و کمک میکنه توقفی کنیم و به زندگی خودمون و مسیرش بنگریم. سفر فرصتیه برای رفتن به درون و افزایش خودشناسی.

تو آخرین اپیزود پادکست کوله گرد فرصتی شد تا در کنار کیمیا و امین عزیز نگاهی علمی‌تر به سفر داشته باشیم و راهکارهایی که افراد و سازمان‌ها می‌تونن از طریق اون‌ها از مزایای سفر بهره‌مند بشن رو بررسی کنیم. اپیزود سفرولوژی رو از لینک زیر می‌تونید تماشا کنید.

https://www.aparat.com/v/tnoHW

در زیر فهرستی از منابعی که استفاده کردیم رو آوردم.

• https://hbr.org/2015/06/are-the-people-who-take-vacations-the-ones-who-get-promoted
• https://hbr.org/2016/06/the-hidden-benefits-of-short-term-business-travel#:~:text=Not%20only%20will%20you%20have,the%20rest%20of%20the%20world.
• https://hbr.org/2023/07/how-taking-a-vacation-improves-your-well-being
• https://www.forbes.com/sites/shelcyvjoseph/2018/12/05/6-ways-traveling-makes-you-a-better-employee/?sh=3495d7034832
• https://hbr.org/2014/02/when-a-vacation-reduces-stress-and-when-it-doesnt
• https://toggl.com/out-of-office-remote-company-culture/
• https://radiojoloun.com/podcast/workaway/

 

تیرماه امسال برای دومین سال پیاپی، از امکان مرخصی طولانی مدت در علی‌بابا بهره بردم و سفری یک هفته‌ای به مناطق شمالی کشور داشتم. سفر رفتن برای من یک ماجراجویی و علاقه شخصیه. در سفر روحیه کشف و یادگیری درونم به تحرک بیشتری می‌افته، با طبیعت زیبا و پاک مانوس می‌شم و حس آرامش بی‌نظیری رو تجربه می‌کنم.

علاوه بر این مزیت‌های فردی، سفر رفتن یک مزیت برد-برد برای کارکنان و سازمان هم هست.

تحقیقات مختلفی نشون داده که وقتی کارکنان از مرخصی‌هاشون کامل استفاده کرده و به سفر می‌رن، در بازگشت روحیه و حس بهتری دارن، خلاقیتشون رشد کرده، تعامل بهتری با همکارشون می‌تونن بسازن و آماده پذیرش چالش‌های جدید هستن. مهمتر از همه، سفر کردن ما رو با دیدگاه‌ها و تجربه‌های جدیدی مواجه می‌کنه که باعث می‌شه انعطاف‌پذیری ذهنی بیشتری رو از خودمون نشون بدیم.

همه موارد بالا باعث می‌شه ما عملکرد و بهره‌وری بیشتری داشته باشیم، که زمینه رو برای ارتقا و پیشرفت شغلی‌مون فراهم می‌کنه. البته هر سفری این مزایای مثبت رو برامون به همراه نداره. اگه به اندازه کافی برای برنامه‌ریزی سفرمون وقت نذاریم، به اندازه کافی از محل زندگی و کارمون دور نشیم یا کارها رو به خوبی به همکارانمون تفویض نکرده باشیم، یه سفر پر از استرس رو تجربه خواهیم کرد که نهایتا منجر به خستگی بیشتر و افت عملکردمون بعد از بازگشت می‌شه.

به قول منصور ضابطیان:

"سفر یک سرمایه‌گذاریه برای زندگی. فکر نکنید وقتی سفر می‌رید چیزی رو می‌بازید. شما آدم جذاب‌تری می‌شین."

منابع:

• https://hbr.org/2015/06/are-the-people-who-take-vacations-the-ones-who-get-promoted
• https://hbr.org/2016/06/the-hidden-benefits-of-short-term-business-travel#:~:text=Not%20only%20will%20you%20have,the%20rest%20of%20the%20world.
• https://www.forbes.com/sites/amyblaschka/2019/08/13/four-reasons-why-you-need-to-leave-the-classroom-for-the-best-education/
• https://hbr.org/2014/02/when-a-vacation-reduces-stress-and-when-it-doesnt

بخش خزر:

بخش البرز:

بخش گل داوودی:

سفرنامه صعود به قله کلکچال

مورخ 1397/07/06

به پایان آمد این دفتر

حکایت همچنان باقیست

#سفرنامه

#قله_کلکچال

#طبیعت_گردی

#کوهنوردی

#خاطره_نویسی

#into_the_wild

#super_tramp

#back_packer

#travel

#travel_log

سفرنامه استان گیلان

مورخ 31/05/1397 الی 02/06/1397

 

جاده خلخال – اسالم:

بدون شک این جاده یکی از 3 جاده زیبای ایران می باشد. جاده ای که از میان جنگل سرسبز و زیبا استان گیلان گذشته و به سواحل دریای خزر منتهی می شود. خلخال شهری محاصره شده توسط کوه های البرز است. تا قبل از جاده کوه ها پوشش گیاهی ندارند، اما از خلخال به بعد پوشش سرسبز کوه ها شما را متوجه وارد شدن به قلمرو استان گیلان می کند. نزدیک های غروب مه غلیظی در ارتفاعات تشکیل می شود که مسیر جاده تا پایین را سفید می کند. تا پایین آمدن از ارتفاعات مه امکان مشاهده اطراف را نمی دهد، اما تجربه عبور از این جاده در همین هوای مه آلود هم خالی از لطف نیست. کم کم که کوه ها رو دور زده و به پایین کوه می رسیم، جاده تبدیل به یک مسیر طولانی بین درختان انبوه و سر به فلک کشیده می شود. طبیعت سرسبز اطراف جاده به کنار، صدای رود پر آبی که از دریای خزر سرچشمه می گیرد زیبایی این جاده را دو چندان می کند.

ماسوله:

ماسوله دیگر جای تعریف و توصیف ندارد. روستایی روی شیب کوه در میان درختان و محاصره شده توسط کوه های سبز. کوچه های تودرتو، بازارهای محلی، راه هایی که در واقع سقف خانه های یک سطح پایین تر است و مردمان ساده و مهربان. وقتی آخرین گردنه جاده قبل از رسیدن به روستا را دور میزنی و خانه های خاکی رنگ رسیدن به روستا ماسوله را مژده می دهد، گیج می مانی که از کجایش شروع به گشت و گذار کنی. به سمت ارتفاعات بروی و از بالا به تماشای مناظر زیبای اطراف بنشینی، شروع به قدم زدن در کوچه های سنگ فرش شده بکنی یا همان پایین کنار رودخانه بنشینی و روستا را تماشا کنی.

روستای سقالسکار:

در رشت یکی از محلی ها رفتن به این روستا را بهمان پیشنهاد کرد. من اصرار به رفتن به ییلاقات ماسال در روز جمعه داشتم. اما نهایتا تصمیم بر آن شد که حرف محلی را گوش کنید و سری هم به این روستای سقالکسار بزنیم. تا حالا راجع به این روستا نشنیده بودم. در نظرم بود یک جای معمولی مانند اکثر جاهای گیلان است. رودخانه ای در میان جنگل ها. اما وقتی به سد خاکی سقالکسار، که اصلی ترین منطقه گردشگری این روستا محسوب می شود، رسیدیم، شروع به دعا کردن برای آن محلی کردم. الحق که جای متمایز و بکری بود. یک دریاچه کوچک محاصره شده توسط جنگل و مزارع چای. آبی که در سد خاکی محاصره شده بود کارش آبرسانی به مزارع چای روستا بود. از کنار سد که دل می کندی و به دل جنگل می زدی، یاد آن بازی موبایل می افتی که باید از بین درختان با سرعت رد بشوی. جنگل پوشیده از درختان سر به فلک کشیده و انواع حشرات است. آنقدر همه جای جنگل شبیه هم هست که اگر کمی در جنگل پیش بروی ممکن است مسیر برگشت را گم کنی. طبیعت استان گیلان انگار همه جایش مثل هم است، اما اگر عاشق طبیعت باشی از زدن به دل تک تک نقاط طبیعتش لذت خواهی برد.

به پایان آمد این دفتر

حکایت همچنان باقیست

#سفرنامه

#گیلان

#طبیعت_گردی

#ماسوله

#سقالکسار

#اسالم_خلخال

#خاطره_نویسی

#into_the_wild

#super_tramp

#back_packer

#travel

سفرنامه روستا شهرستانک

مورخ 26/05/1397

 

جاده چالوس خودش دنیایی است. سفر و عبور از چاده چالوس کلی انتخاب به آدم برای تفریح و گردش می دهد. ماه ها زمان می برد اگر کسی بخواهد تمام جاذبه ها و زیبایی های این جاده از ایران را ببینید. روستاها، رودها، آبشارها و جنگل های مسیر هر کدام می تواند پاتوق یک روز از طبیعت گردان باشد. این هفته با دوستم بردیا، همسفر این روزهایم، تصمیم گرفتیم به دل جاده چالوس بزنیم. هدف رفتن به روستای شهرستانک بود. اما جاده خودش مسیرهای جدیدتری پیش رویمان قرار داد: جاده آتشگاه، روستای شهرستانک و روستای کوهنده.

جاده آتشگاه:

جاده ای پرپیچ و خم و کوهستانی با مسیری باریک و دره ای که از میانه دو انشعاب پیدا می کند: یکی به سمت جاده چالوس و دیگری به سمت آتشگاه و برغان و کردان. دسترسی به این جاده از رجایی شهر کرج امکان پذیر است. تماشای طلوع آفتاب در این جاده خلوت و باز فوق العاده تماشایی بود.

شهرستانک:

روستای شهرستانک در مرز دو استان البرز و تهران واقع است. طبیعت زیبا و دو اثر باستانی، کاخ ناصرالدین شاه و قلعه دزبند، این روستا رو به مکانی برای گردشگران تبدیل کرده است. 50 کیلومتری در جاده چالوس پیش روید به جاده شهرستانک می رسید. در ورودی جاده کارگران در حال کار بر روی آزاد راه افسانه ای تهران – شمال هستند. آزادراه از داخل کوهی به داخل کوهی دیگر در حال ساخت و ساز می باشد. کمی که در جاده پیش روید روستا مشخص می شود. انبوهی از درختان و ویلاهای لوکس در میان دره ای برای چندین کیلومتر کشیده شده است. رودخانه ای از وسط این انبوه در حال عبور می باشد. مسیر را که ادامه دهید به جاده ای خاکی در سینه کوه می رسید. جاده بیشتر مناسب احشام و نیسان است تا ماشین های معمولی. در انتها جاده کاخ ناصرالدین شاه و فضای سبز اطرافش قرار دارد. کاخ دیگر به هیچ وجه آن شکوه قبلی را ندارد. خرابه ای است با دیوارهای پر از یادگاری های مردم. فضای اطراف کاخ اما همچنان صفا و زیبایی خودش را دارد. درختان، چمن و رودخانه ای پر آب.

کوهنده:

برای رسیدن به روستای کوهنده باید 5 کیلومتری از شهرستانک به سمت چالوس جلوتر بروید. به گچسر که برسید جاده ای کوهستانی به سمت کوهنده می رود. شهرت روستای کوهنده بخاطر غار یخ مراد است. غار در دل کوه با وسعت زیاد و هوایی بسیار سرد. بدون تجهیزات از دهانه غاز جلوتر نمی شود رفت، اما رفتن به همان دهانه غار و لدت بردن از هوای سردش در این گرمای تابستان خالی از لطف نیست.

به پایان آمد این دفتر

حکایت همچنان باقیست

#سفرنامه

#شهرستانک

#طبیعت_گردی

#جاده_چالوس

#غار_یخ_مراد

#خاطره_نویسی

#into_the_wild

#super_tramp

#back_packer

#travel

#B&H_adventures

کمپینگ بام کرج

مورخ 12/05/1397

 

بار اولم نبود که تصمیم به بالا رفتن از بام کرج گرفتم. قبلا 8 بار به این قله در فصول مختلف صعود داشته ام. ایندفعه قصد صعودی متفاوت تر، هیجان انگیز تر و طولانی تر داشتم. ایده ام صعود به قله و سپس راهپیمایی بر فراز کوه برای کمپینگ زدن بود. برنامه ریزی یک کوهنوردی طولانی از صبح زود تا بعد از ظهر را به همراه یکی از دوستانم انجام دادیم. تجهیزات مورد نیاز برای این راهپیمایی حدود 12 ساعته را پیش بینی و مهیا کردیم. از چادر و زیرانداز گرفته تا خوراکی و نوشیدنی های مختلف. میخواستیم یک نصف روز کامل را لا به لای کوه ها دور از شلوغی های شهر و گرفتاری های مملکت بگذرانیم. سکوت کوه همیشه برایم آرامش بخش بوده است.

در هوای تاریک 5 صبح از پای کوه سفرمان را شروع کردیم. به این امید که قبل از طلوع آفتاب گرم این روزها خودمان را به نوک کوه رسانده تا تماشای طلوع زیبای خورشید را از دست ندهیم. نسیم خنک صبحگاهی در زمان بالا رفتن از کوه حالمان را جا می آورد. هر از گاهی که چشم انداز خوبی میدیدم استراحتی می کردیم تا هم عکاسی کنیم و هم از این نسیم خنک لذت ببریم. تازه وسط های راه بودیم که آسمان در افق قرمز رنگ شد. آفتاب در حال طلوع کردن در پشت کوه ها بود و ما فقط میتوانستیم سرخی زیبای آسمان را مشاهده کنیم. از ترس گرمای آفتاب سرعتمان را بیشتر کردیم تا سریع تر به قله برسیم.

مثل هر جمعه دیگری، جمعیت زیادی از سنین مختلف هم مسیرمان بودند. پیرمردهایی با موهای سپید، عصا در دست و کمی خمیده اما خندان و پرانرژی، انگار حس جوانی های دهه بیست سالگیشان برایشان زنده و ملموس شده بود. به این فکر فرو رفتم که با توجه به مدل زندگی و تغذیه ای خودم، وقتی به این سن و سال برسم چه وضعیتی خواهم داشت؟ میتوانم ارتفاع 3000 متری بام کرج را بدون کمک کسی و بدون هیچ تنگی نفس یا گرفتن قلبی طی کنم؟

وقتی بعد از 3 ساعت راهپیمایی با کوله ای سنگین از مواد خوراکی به قله رسیدیم، شهر روشن و شفاف زیر پایمان بود. خبری از آلودگی هوا نبود و می شد تا دوردست ها را به راحتی دید. در تپه ای مشرف به شهر بساطی پهن کردیم تا استراحتی کرده و صبحانه ای بزنیم. تازه اول راهمان بود. قبلا تا این نقطه آمده بودیم. جاده ای که بین کوه ها به سمت آتشگاه و برغان می رفت را در پیش داشتیم. مسیری برای اکتشافات جدید برای خودمان.

نمیدانستیم تا کجا می خواهیم جلو برویم و دقیقا چه چیزهایی در سر راهمان است، پس از چند نفر درباره مسیر پرسیدیم. گفته ها حاکی از وجود کلبه ای سنگی روی یکی از قله ها، مسیری به پایین به سمت یک رودخانه و رسیدن به محمودآباد بود. تصور وجود یک کلبه سنگی در نوک یک قله برایم عجیب بود. چرا یک نفر باید روی قله این کوه های خشک و بدون سایه کلبه ای بسازد؟ تصمیم گرفتیم انقدر برویم تا به این کلبه برسیم.

هر چه در مسیر بیشتر پیش رفتیم رضایتمان از این سفر بیشتر شد. سکوت مطلق، باد خنک و منظره رشته کوه های در هم فرورفته البرز حسابی سر کیفمان آورده بود. کمی بعدتر در سمت راستمان روستایی در دره ایجاد شده بین کوه ها مشاهده کردیم. (بعدا متوجه شدیم اسم روستا پورکان هست) چند ویلا بین انبوه درختان روستا قابل تشخصی بودند. جاده چالوس هم در امتداد روستا مشخص بود که مانند ماری بین کوه ها می پیچید و بالا می رفت.

بعد از یک ساعت پیاده روی هنوز به کلبه سنگی نرسیده بودیم. کم کم به فکر تغییر مسیر بودیم که قله ای روبرویمان پدیدار شد. حسی بهم می گفت کلبه پشت این قله است. تصمیم گرفتیم از قله بالا برویم تا دیدی از مسیر روبرویمان داشته باشیم. اگر کلبه ای مشاهده نشد تغییر مسیر بدهیم. به نوک قله که رسیدیم فریاد زدم: "کلبه اونجاست. کلبه اونجاست. مطمئن بودم پشت این قله است" کلبه سنگی در وسطای قله بعدی قرار داشت. با دوربین شکاری نگاه دقیق تری انداختیم. مردی در اطراف قله در حال جابجایی چیزهایی بود. ادامه مسیر دادیم تا بساط کمپینگ و را در همان کلبه برقرار کنیم. نزدیکای کلبه که شدیم آن مرد به سمت مان آمد. پیرمرد لاغراندامی با صورت اصلاح کرده و سبیل های پرپشت، سر و وضعش خاکی و صورتش بیجان بود. مسیر رفتن داخل کلبه را نشان مان داد. کلبه از چیده شدن سنگ های کوهستانی روی هم ساخته شده بود. در نداشت و سقفش بصورت نصفه با چوب پوشانده شده بود. درونش یک فضای تقریبا 10*10 متری صاف شده بود و انتها آن مانند یک انباری وسایلی چیده شده بود. در سمت چپ روستای پورکان و سمت راست آن دره ای منتهی به محله محمودآباد شهر کرج وجود داشت. با بالا رفتن از این قله و ادامه مسیر به آتشکده می رسیدیم. در این فکر بودم که این کلبه اینجا دقیقا به این شکل چگونه درست شده است که پیرمرد شروع به صحبت کرد.

10 سال پیش برای اولین بار تنها بدون هیچ اطلاعاتی از مسیر به اینجا آمده و شب را بدون هیچ امکاناتی سپری کرده بود. ناگهان ایده ای به ذهنش زده بود که اینجا خانه ای بسازد و سر و سامانش بدهد. 10 سال تنها، با دست خالی و بالا و پایین رفتن های متعدد از کوه این کلبه سنگی را ساخته بود. با کندن و جمع آوری سنگ از کوهستان، آوردن چوب از دره پایین کوه و صاف کردن کف کوه. 10 سال زمان برای ساختن یک کلبه سنگی در ناکجا آباد!!! این کلبه پاتوق هر جمعه و شنبه پیرمرد بود. به قول خودش از سر و صدای شهر دل می کند و دو روز در این مکان به ابتدایی ترین شکل ممکن زمان می گذراند. از دره بذرهایی هم آورده و باغچه ای برای خودش درست کرده بود. روزی دو بار به پایین کوه می رفت، چند ظرف 4 لیتری را پر آب می کرد تا درخت هایش را آب بدهد. به لطفا این پیرمرد این کلبه مکان استراحت و خوشگذرانی کوهنوردان شده بود. اما بارها با رفتارهای ناشایست و آسیب زدن به کلبه و باغچه اش آزرده خاطرش کرده بودند. اما پیرمرد خستگی ناپذیر نقشه ها برای تکمیل کلبه و توسعه ساخت و سازهایش داشت. مثل مرد تنهایی بود که از همه دنیا دل کنده بود، اما دلخوشی ساخت و تکمیل تفرجگاه سنگی اش بهش انگیزه و قوت برای بقا داده بود.

متاثر از داستان های پیرمرد مسیر برگشت را پیش گرفتیم. این ماجراها انگار اتفاق نبود. حس می کردیم تقدیری بر این بوده که امروز به آن کلبه بیاییم و پیرمرد را ملاقات کنیم. احساس سبکی و تزریق روحیه های جدید می کردیم. لحظه و نقطه خاصی از زندگیمان را گویی سپری کرده بودیم.

پایین کوه که رسیدیم ساعت حاکی از 11 ساعت و نیم کوهنوردی بود. بدن هایمان خسته و کوفته مان، اما دل هایمان شاداب و سرزنده بود. عجب روز عجیبی بود. دوباره باید آن پیرمرد را ببینم...

به پایان آمد این دفتر

حکایت همچنان باقیست

#سفرنامه

#بام_کرج

#طبیعت_گردی

#کمپینگ

#کوهنوردی

#خاطره_نویسی

#into_the_wild

#super_tramp

#back_packer

#travel

سفرنامه جنگل الیمستان

مورخ 1397/05/04

 

طلای سبز ایران! این عنوان احتمالا ذهن خیلی ها را سمت جنگل ها و طبیعت سرسبز شمال کشورمان ببرد، اما با کمی جستجو میشود فهمید این لقب فقط مختص یکی از نقاط جغرافیایی کشورمان است: جنگل الیمستان. جنگل الیمستان، محل رویش گیاه "الیما" است که در اردیبهشت ماه رشد می کند. می گویند نام جنگل الیمستان نیز برگرفته از آن می باشد. الیمستان یکی از مناطق توریستی ایران است که تورهای زیادی سالانه برای تفریح و سفر به دل طبیعت الیمستان می روند. این منطقه نگاه عکاسان داخلی و خارجی راه هم به خود جذب کرده و طبیعت بکر و زیبایی جنگل و مراتع و سر سبزی آن وصف ناشدنی است. آب مردم آن از چشمه تامین می شود و محصول آن غلات، لبنیات و عسل است.

قله الیمستان هم یکی دیگر از جاذبه های این روستا است که در زمستان و بهار کوهنوردان زیادی را به خود جذب می کند. قله ای که حدود ۲۵۱۰ متر ارتفاع دارد و یکی از بهترین گزینه های کوهنوردی در زمستان به شمار می رود. اگر اهل کوهنوردی باشید، این قله با تمام جاذبه های طبیعی اطرافش بهترین گزینه سفر کوهنوردی شما به شمار خواهد رفت. در کل مسیر دامنه شرقی، قله دماوند در پیش چشمان ما است و هر لحظه با شما حرکت می کند.

الحق با این همه تعریف و تمجید از زیبایی و طبیعت این جنگل نمی توان از خیر سفر به آن گذشت. از مدت ها  قبل از روز سفر، دیدن تصاویر و خواندن مطالب درباره این جنگل مرا یک دل نه صد دل عاشقش کرد. تاب انتظار زیادی برای سفر به آن نداشتم. پس سریع شروع به برنامه ریزی برای سفر به آن در سریعترین زمان ممکن کردم. تور الیمستان شرکت گردشگری البرزمن در روز پنجشنبه 4 مرداد را که پیدا کردم. گفتم خودش است. پس از 10 روز قبل سفر برنامه ام را چیدم و سریع در تور ثبت نام کردم. هر روز برای رسیدن پنجشنبه موعود لحظه شماری می کردم. عکسهای موجود در اینترنت را مرور می کردم تا مطمئن شوم تمامی آن چشم اندازها را با گوشی خودم ثبت خواهم کرد. شروع به تشویق دوستانم کردم تا آنها نیز در این تور شرکت کنند. روزها گذشت تا سرانجام آن پنجشنبه هیجان انگیز برایم فرا رسید.

چهارشنبه زودتر از معمول از سرکار به خانه آمدم تا بتوانم استراحت کافی داشته باشم. میخواستم برای فردایش حداکثر انرژی و شور را در خودم نگه دارم. کوله پشتی همیشه همراهم را با خوراکی و وسایل مورد نیاز پر کردم و کتاب چای نعنا منصور ضابطیان را روی همه آنها در دسترس گذاشتم. آخر مطالعه یکی از بهترین سفرنامه های نگارش شده در طبیعت لذت دو چندانی دارد.

ساعت 5 صبح خودم را به محل حرکت اتوبوس رساندم. حدود 20 نفری در تور ثبت نام کرده بودند. پیر و جوان، زن و مرد. دیدن همسفرانم مرا بیشتر سرحال آورد. خوشبختانه دوستانی هم در این سفر مرا همراهی می کردند تا احساس تنهایی مطلق در جمع نداشته باشم. با اینکه کمی احساس خوب آلودگی داشتم، اما تماشای تهران خلوت و بدون ترافیک در آن هوای گرگ و میش خواب از سرم پراند. کمی بعدتر که وارد جاده هراز شدیم دیگر خیره به زیبایی های این جاده شدم. خورشید در حال طلوع از پشت رشته کوه های البرز، زیبایی مسیر را دو چندان کرده بود. صبحانه مشتی ای سر راه زدیم و پرانرژی تر از گذشته منتظر رسیدن به مقصد شدیم.

سفرنامه تور جنگل و تنگه دار

مورخ 97/4/22

 

هنوز مشخص نیست که اسم تنگ دار از کجا آمده است اما می‌توان حدس زد که وجه ‌تسمیه آن، دار و درخت‌های فراوان اطراف تنگ است.

از همان ابتدا می‌توانید پا در آب خنک رودخانه تنگ دار بگذارید. خلاف جهت آب را که بالا می‌روید مناظر زیبایی در جلویتان ظاهر می‌شود. صخره‌های پوشیده از خزه و پرسیاوشان منظره بی‌نظیری را برایتان ساخته است. عمق آب در هر قدمتان متغیر است. هنگامی‌که آب تا زانوی شما است، بازهم باید مراقب باشید، زیرا ممکن است در قدم بعدی تا گردنتان در آب فرو برود. راهتان را که ادامه می‌دهید، به حوضچه‌هایی می‌رسید که می‌توانید از روی صخره‌ها در آن شیرجه بزنید و گرمای شهر را با خنکی آب عوض کنید.

سحر گاه جمعه 22 تیر ماه گرم با یاران جان گرد هم اومدیم تا به قلب جنگل های مازندران برویم و تنی به آب بزنیم. حرکت کردیم به سمت یکی از جاده های زیبای جهان ، جاده ای که از قدیم باهاش خاطره های بسیار داریم . از رستوران گردی های اولش تا کندوان و آش های معروف هیزمی از سیاه بیشه و جیگر هایی که دم مغازه ها آویزون شده تا هزار چم و دوغ هایی که زیر چشمه هایی که از کوه سرازیر شده گذاشتن و حسابی خنک شده...
از تمام خاطراتمان گذشتیم تا ابتدای روستا ...

لباسها رو که عوض کردیم و تمامی کوله ها رو بار نیسان کردیم و سبک بال به ابتدای رودخانه رفتیم . همون ابتدا با تشکیل تونل مرگ از خجالت تمامی همراهانی که هنوز خیس نشده بودند در اومدیم و همه یک دست همچون ماهی آزاد رودخانه داخل تنگه را در خلاف جهت آب بالا رفتیم . در مسیر کلی آب بازی داشتیم و گذر از جاهای عمیق، حسابی تن و جانمون رو خنک کردیم، بعضی جاها هم که شاهد هنرنمایی دوستان بودیم که از ارتفاع به داخل آب میپریدن ... 

دم ظهر بود که حسابی آب بازی ها صدای شکم ها رو در آورده بود .انتهای تنگه به جنگلی بکر وصل میشه که در کنار چشمه نشستیم و مشغول غذا خوردن شدیم . بعد از غذا هم آموزش انواع گره رو با آقا مهدی داشتیم . دیگه زمان برگشت بود ...

نیسان های آبی رو سوار شدیم و برگشتیم ،در مسیر هم گاهی درختان با برگها شون ما رو نوازش میکردن تا به اتوبوس رسیدیم .آبی به سر و صورت زدیم و لباس ها رو عوض کردیم .از قدیم گفتن هیچ جا اتوبوس خود آدم نمیشه . مخصوصا وقتی تو گرمای هوا ،کولر روشن باشه. کمی استراحت کردیم تا یه جا که توقفی داشتیم برای عصرانه... بعد از توقف هم دیگه زمان این بود که کمی شاد باشیم . به کندوان رسیدیم ... نمیشه جاده چالوس رفت و آمد و آش کندوان نوش جان نکرد .فرصتی داشتیم که آش دبشی به بدن بزنیم .کمی هم در ترافیک بودیم که کم کم جاده ها آشنا تر شد که خبر از رسیدن به کرج میداد. سپاس از همه همسفران و مهدی کمال زارع عزیز و آقا سید محسن کاپتان گرامی که خاطراتی عالی برای هم رقم زدیم ...

به پایان آمد این دفتر

حکایت همچنان باقیست

#سفرنامه

#تنگه_دار

#طبیعت_گردی

#تور

#البرزمن

#خاطره_نویسی

#into_the_wild

#super_tramp

#back_packer

#travel