در دورههایی که رشد کند میشه و منابع محدودتر از گذشتهان، شرکتها ناگزیر وارد فاز تصمیمهای سخت میشن:
بازطراحی ساختار، توقف برخی پروژهها، کوچکسازی شرکت و بازتخصیص منابع. توی این شرایط معمولاً یه سؤال پررنگ میشه:
❓ کدوم آدما رو باید نگه داریم؟
مارک اندرسن، از کارآفرینان مطرح آمریکایی، استدلال میکنه که در این مقاطع، تمرکز روی «نگهداشتن همه» نهتنها کمکی نمیکنه، بلکه میتونه شانس بازگشت شرکت به مسیر موفقیت رو هم کاهش بده. از نگاه او، نقطهی کانونی باید جذب و نگهداشتن افراد موسوم به people magnets باشه.
People Magnets 🧲 کیان؟
آدمهایی که ارزششون فقط به خروجی خودشون محدود نمیشه. وقتی هستن جذب و نگهداشت باقی آدمهای خفن هم راحتتر میشه. به زبان ساده، اینها آهنربای استعدادن. رفتنشون معمولاً فقط رفتن یه نفر نیست.
💡 چطور میشه این آدما رو حفظ کرد؟
این آدما میمونن وقتی:
- روی کار مهم و واقعی کار میکنن
- حس کنن شرکت هنوز میتونه «برنده» باشه
- اختیار و اعتماد واقعی داشته باشن
- توی بوروکراسی و سیاست سازمانی گیر نکنن
در نتیجه برای نگهداشت این افراد باید بهشون مسئولیت و چالشهای بزرگتر، ارتباط نزدیکتر با کسب و کار و مدیریت ارشد و روایت و فرصت برنده بودن داد.
⚠️ بخش سخت ماجرا اینه که در شرایط دشوار و محدود شدن منابع، نگهداشتن این افراد گاهی به معنای خروج افراد زیره تا منابع دردسترس برای سرمایهگذاری روی این آدما بیشتر بشه:
- افرادی با عملکرد متوسط که منابع زیادی میگیرن.
- افرادی که با شرایط و چالشهای جدید مشکل دارن و دوران راحتی رو ترجیح میدن.
در دورههای سخت، شرکتها ناچارن تصمیم بگیرن که:
آیا منابع محدود رو صرف حفظ وضعیت موجود کنن یا اونها رو آگاهانه روی افرادی متمرکز کنن که امکان بازگشت به مسیر «بردن» رو فراهم خواهند کرد.
🔗 لینک مقاله:
https://pmarchive.com/guide_to_big_companies_part2.html
